لندو در سیستان به عنوان میان وعده استفاده می شود به این دلیل نیز این را نوعی خوراک به حساب آورده ام.لندو به دلیل سبک بودن و انرژی زیاد که دلیل آن خرما و گندم آن می باشد می تواند خوراک خوبی برای مسافران و کسانی که کار می کنند محسوب شود.

طرز تهیه لندو
مواد لازم:
خرما ۵۰۰ گرم
گندم ۶۰۰ گرم
کنجد به مقدار لازم
برای تهیه این نوع خوراک که گویند اسکندر برای عبور از دشتی (فکر کنم مسیر کرمان) از این غذا استفاده کرده است اول از همه هسته خرما را جدا کرده و در ظرفی که میخواهید غذا را آماده کنید به صورت نپخته بریزید.
بعد از آماده کردن خرما نوبت گندم است که بعد از خوب برشته شدن، گرما گرم باید در خرما ریخته شود. کنجد را هم به همین صورت اضافه می کنیم.
وقتی همه گندم ها و کنجد ها به خرما اضافه شد
مواد رو با هم مخلوط کرده و زیر بار سنگین میگذاریم تا بهم خوب بچسبند و سفت شوند.
بعد از ۱۲ الی ۱۳ ساعت از زیر بار برداشته و به شکل دلخواه در آورده و میل نمایید.
(وزن ها رو تقریبی گفتم و زیاد به این وزن ها اعتماد نکنید.)

مواد لازم:
گیاهی به نام سوزی* (البته در سیستان)( به جای این میشود از اسفناج هم استفاده کرد ولی به خوش طعمی سوزی نمی شود)
پیاز
سیب زمینی
تخم مرغ
سیر
نمک و فلفل
روغن
اول از همه باید سوزی را تهیه کنید.
سوزی را در آب جوشانده تا شل شود (چیزی شبیه برنج) آبش را می گیریم و میگذاریم کمی سرد شود
در همین زمان که سبزی را می جوشانیم سیب زمینی را آب پز می کنیم و پیاز را سرخ می کنیم.
ته قابلمه کمی روغن (اندازه آن با کم یا زیاد شدن سوزی متفاوت میشود) می ریزیم و مواد آماده را درون روغن میریزیم
همه اینها را به همراه تخم مرغ (که قبلا هم زده ایمش) نمک و فلفل و سیر اضافه میکنیم به سوزی آماده و هم میزنیم تا ته نگیرد.
هر وقت که احساس کردید که مواد خوب به خورد هم رفته اند میتوانید استفاده کنید.

دقت کنید:

البته سوزی ای بهتر است که دانه (در سیستان به گل و دانه اش میگویند خول khul) نداشته باشد. به قول سیستانی ها نوجی noji (تازه و جوان) باشد

*گیاهی که در خوراک سوزی استفاده می شود. گیاه ازمک با اسم علمی Cardaria draba نام دارد.

طرز تهیه سوزی (غذای سیستانی)

سرزمین سیستان به عنوان سرزمین مردان مرد و سرزمین سپاهیان و مردان سخت شناخته شده است. در طول تاریخ هر زمان که برای ایران مشکلی ایجاد می‌شد، سربازان سگزی یا سکستانی (سکایی) یا سیستانی به یاری ایران می‌شتافتند. سیستان سرزمینی است که سکستانی‌هایش در اسطوره و تاریخ همواره کمربسته دفاع از مرزهای ایران بوده‌اند. آن‌ها سربازان آماده ایران بودند و رقص شمشیر نیز نمادی از همین پیشینه تاریخی است.

بزرگان سکستانی تدابیری اندیشیده بودند که در شرایط صلح ورزش‌هایی طراحی شود که آمادگی رزمی مردان سکایی (سیستانی) را بالا نگه‌ دارد و بر همین اساس سکایی‌ها به جای شمشیر در زمان صلح چوب در دست می‌گرفتند و رقص چوب به ‌عنوان تدبیر خردمندانه مردان کهن سیستانی برای آمادگی سربازان شکل گرفت. در رقص چوب و شمشیر تمام عناصر دفاعی وجود دارد و آمادگی روانی و جسمانی برای رزم و دفاع از مرزهای تاریخی و فرهنگی را در آن‌ها زنده نگه‌ می‌دارد. دهل و سرنا نیز از آنجا که نقش مهمی در تهییج رزمندگان در جنگ‌های تاریخی داشته است، سازهای اصلی این رقص آیینی را تشکیل می‌دهند.

جبیب‌الله قادر آتشگر، نوازنده قیچک، دهل و سرنا، خواننده و آهنگساز و سرپرست گروه رقص شمشیر سنتی سیستان که در شهر زابل سکونت دارد و این آیین سنتی ایران را در المپیک یونان، استانبول، آنکارا، مالزی، هندوستان، پاکستان و ... اجرا کرده است اعتقاد دارد رقص آیینی سیستان رقص دیرپایی است که پیشینه آن به بیش از سه هزار سال پیش می‌رسد که سینه ‌به‌ سینه به نسل‌ها بعد منتقل شده است. ایشان آیین چوب بازی سنتی سیستان را ورزش بومی و محلی مردم سیستان و بلوچستان می‌داند و بنا به اظهارات ایشان، رقص آیینی شمشیر در سیستان جنبه کاملاً دفاعی دارد و داستان دو پهلوان رو در روی یکدیگر است که هر دو سپر به‌ سپر شده و رزم پهلوانی شروع می‌شود تا یکی شکست بخورد و برای فرد پیروز سرنا و موسیقی شادمانی می‌زنند.

نقاشی‌های دیواری کوه خواجه (در سیستان ) که به ‌جا مانده از دوره اشکانیان و ساسانیان در ایران است، تصاویری را به نمایش گذاشته‌ که نشان‌دهنده سنت‌های موسیقایی و بزمی در این نقطه از ایران در آن روزگار است. در این نقاشی‌ها حرکت‌هایی ثبت شده است که هنوز مشخص نیست آیا به رقص آیینی چوب و شمشیر سیستان ارتباط دارد یا آن که تصاویری از رزم و پایکوبی است......

ترمه

دخترک پانزده سال بیشتر نداشت.سیاهی چشمانش طوری بود که انگار وقتی صبح می شد،تمامی سیاهی شب جمع شده ودر چشمانش خانه می کرد.و شامگاه که می خوابید دوباره شب از میان مژه هایش بیرون آمده وگسترده می شد.

نامش " تـرمـه " بود.مثل ترمه زیبا بود ولطیف.

انگشتان بلند وکشیده اش در به کارگیری سوزن وپیچ وتاب دادن به طرح هایی که روی پارچه پیاده می کرد آنقدر با مهارت بود که خیلی ها در تشخیص کارهایش با سوزن دوزی ها و ترمه دوزی های مادرش"ماه بی بی "به اشتباه می افتادند. .